7. dni. Tyle w tradycji żydowskiej dostaje się na uporanie ze stratą. 7 dni intensywnej żałoby, w czasie której można rozpamiętywać i rozdrapywać rany, będąc odciętym od świata we własnym domu. Potem koniec. Trzeba odsłonić lustra, umyć się, ostrzyc włosy, ogolić i wrócić do żywych, zostawiając zmarłych zmarłym. W swojej najnowszej książce Tomasz Pietrzak dokonuje dekonstrukcji tych 7 dni. Tworzy przy tym mikrokosmos żałoby, który nie podlega żadnym prawom fizyki. Ciało w nim zawieszone, wystawione zostaje na działania sił, których się nie rozumie i nad którymi nie można w żaden sposób zapanować. Czas w opisanej w „Bosinach” żałobie nie gra roli. Dotknięty stratą musi przeżyć ją będąc zanurzonym jednocześnie w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, mając przy tym zwierzęco wyostrzone zmysły, nakazujące skupiać się tylko na detalach. To sprawia, że obrazy w tomie są przetasowane – śmierć miesza się z pełnią życia, choroba z cudownym ozdrowieniem, pogrzeb z pogodzeniem się ze stratą. Wszystko tu jest wyrwane z kontekstu, tak jak z kontekstu lubią wyrywać się wspomnienia, nagle wywołane z pamięci. Paradoksalnie jednak nowa książka poetycka Tomasza Pietrzaka nie jest tylko zbiorem wierszy o śmierci, jest także przewrotnym listem miłosnym do mężczyzny; wołaniem w nieznaną stronę za tym, którego się utraciło, a który „nawet zimny/ i siny wie jak rozkochać”.

Tomasz Pietrzak „Bosiny”
wyd. WBPiCAK, 2020
Biblioteka Poezji Współczesnej
tom 202
Redaktor serii: Mariusz Grzebalski
Redaktor: Patryk Szaj
Autor okładki i koncepcji graficznej: Piotr Zdanowicz
Skład, łamanie: Dorota Bojkowska
Korektorka: Natalia Słomińska
Wydanie I, 80 stron
Kup „Bosiny” w księgarni on-line WBPiCAK

On go kochał, a ten umarł. I jest drama, w dodatku lewacka. Drama na całego we wsi dużego miasta wojewódzkiego, którą pozwoliłem sobie uczynić w 57 nowych wierszach, w książce poetyckiej „Bosiny”, którą razem z Wydawnictwem WBPiCAK właśnie wypuściłem. Jest w niej wszystko, co przyprawi Was o depresję i inne skrajne stany: śmierć, Polska, zmartwychwstanie, choroba, Krzyś Jung, dancing, miłość, Warszawa, seks, rock n’roll, Bob Dylan, LGBTQ+, David Bowie, harc w erplichu, gender, klesze bojówki w bojówkach, ryczące karpie w wannie, drobiny z ociupin, RuPaul, maligna, transseksualne pielęgniarki, przypakowany ksiądz, Matka Boska Jaruzelska i myjąca kości Marina Abramović, a wszystko to dziejące się podczas sziwy, czyli siedmiu dni żałoby, w czasie której wspomnienia o tym, który był, wywołują się bez ładu i składu; bez litości – a to na widok muchy, a to na widok skóry z pstrąga, a to kiedy pies zawyje. Dajcie się więc zwieść książce, o której mogę powiedzieć – nie wierzę, że ją napisałem.